Reflection – Make It Yours

"Het voelt alsof we door een tajine rijden," zegt Scotty, verwijzend naar de iconische aardewerken stoofpot waarin de maaltijden hier in Marokko worden geserveerd. Waarom hij die vergelijking trekt? Misschien komt het door de felrode klei waar onze banden doorheen snijden of door de verzengende middaghitte die ons flink doet zweten. Of misschien is het wel een combinatie van beide. Ik snap de vergelijking in ieder geval maar al te goed. Want hoe langer ik fiets, hoe meer ik begin te koken.

We sturen langs bochtige, natuurlijke bermen en laten ons zadel zakken om door een reeks minivalleien te rijden. Zo tegen het einde van de epische rit van veertig kilometer - met eerst lichtere en daarna steilere beklimmingen - vormen die glooiingen samen een natuurlijke pumptrack. Uiteindelijk eindigen we bij onze accommodatie Riad, gelegen tussen de hellende, warme uitlopers van het Atlasgebergte. Wanneer we door de poorten van het hotel gaan en het zwembad in het vizier krijgen, nemen we niet eens meer de tijd om eerst onze korte broek uit te trekken. Als ik in het koele water duik, verandert mijn hoofd in een paar seconden van een tajine in een ijsje. En echt, dat voelt goed.

Sinds ik hier in 2006 voor het eerst fietste, tijdens een weekje op eigen houtje bikepacken tussen afgelegen dorpen, is het torenhoge Atlasgebergte mijn favoriete bestemming voor laagdrempelig avontuur geworden. Marokko's rijke cultuur, kleurrijke landschappen, ontspannen Islamitische gewoonten en gastvrije mentaliteit maken de plek aantrekkelijk voor iedereen met een voorliefde voor avontuur. Je hebt ook nog de fantastische paadjes in het Atlasgebergte - op nog geen uur van rijden van het vliegveld van Marrakech - en je kunt je hier ook prima met de Franse taal redden. Kortom, je krijgt hier een gemakkelijk te verteren avontuur op je bordje voorgeschoteld. Of moeten we zeggen: in je tajine?

Hier sta ik dan weer, maar deze keer heb ik vier medefietsers van Pro Bike Gear meegenomen: Scotty Laughland, Monika Buchi, Stefan Garlicki en Sharjah Jonsson. Ze zijn ieder nieuw in Marokko en benieuwd naar wat het land en zijn landschappen te bieden hebben. Dit mag dan mijn vijfde keer in Marokko zijn, maar door de aanwezigheid van de vier en hun nieuwe ervaringen hoop ik dat mijn ogen nog wijder open gaan, zodat ik nog meer kan zien van dit geweldige land. Ik hoef daarvoor niet lang te wachten, zo blijkt.

In een stenen café, hoog op een pas met uitzicht op het slaperige dorpje Imlil, ontmoeten we oude vriend en lokale mountainbikegids Lahcen. Ten zuiden van ons steekt de 4.167 meter hoge top van de Toubkal, de hoogste berg van Marokko, ruw en woest de lucht in. Genietend van een zoete muntthee praten we over het verleden en horen we hoe het toerisme in het dorp in de afgelopen twee jaar tot stilstand is gekomen. Boosdoener: de pandemie. Na de zoete thee hebben we weer genoeg energie. Al snel zitten we terug op de fiets en beginnen we aan een los kronkelend pad dat schaduwrijk dennenbos doorkruist. Ik rijd achteraan en kijk door de stofwolk heen die de tien banden voor me hebben veroorzaakt. Ik kan nog net de silhouetten zien van renners die scherpe bochten nemen en over rotsblokken denderen. Dit soort lijnkeuzes had ik nooit in een afdaling in Marokko verwacht.

We storten ons vijfhonderd meter naar beneden, spanning en sensatie hangen in de lucht. In het verleden trapten hier dagelijks tientallen ezels met hun hoeven in de ondergrond. Vandaag de dag hebben de trails weinig weg van een fietspark. Misschien moeten sommige trails ietwat bijgewerkt worden en moeten de lastige bochten iets meer flowy gemaakt worden? Lahcen is het daarmee eens. "De ezels en stormen hebben hun sporen achtergelaten", zegt hij. Lahcen staat ervoor open om aan de trails te werken. Een betere rijervaring betekent immers meer tevreden toeristen.

We keren de volgende dag terug naar de trail met Lahcen en zijn collega's Mohamed en Houssain, gewapend met een dozijn tools. De wens om onszelf in het zweet te werken is groot. Stof stijgt op zodra het leger zwoegende mountainbikers zo vloeiend mogelijk over het pad probeert te gaan. Gedurende de dag discussiëren we met elkaar over rijstijlen en lijnkeuzes, hebben we het over de opgeruimdheid van de trails spreken we over het effect van muntthee met suiker en ongezoete muntthee.

Ook de volgende dagen lachen we veel samen, maken we fantastische ritten en delen we de ervaringen, terwijl Lahcen ons steeds verder van Imlil af brengt. Aan het eind zie ik op de gezichten van mijn medefietsers de verschillende indrukken die Marokko heeft achtergelaten. Er is waardering voor dit onbekende avontuur en de mooie, onverwachtse ervaringen, van de dagelijkse oproep tot gebed in de ochtend tot aan de steile hike-a-bike sessies om nog verder afgelegen paden te bereiken. En natuurlijk is er ook waardering voor de warme gastvrijheid van onze hosts, die ons thuis verwelkomden voor een diner met hun gezinnen. We deden ons er tegoed de beste tajine die ik ooit heb geproefd.